นายจะรักฉันได้มั้ย เจ้าชายที่รัก



บทนำ

“อือ” เสียงครางน้อยๆขององค์หญิงเซระแห่งราชอาณาจักรวอยด์ ประทุท้วงอยู่ในลำคอ ใบหน้าที่แดงก่ำจนถึงใบหู หน้าเรียวไข่สวย ผมสีน้ำเงินยาวสลวย ตากลมโตสีเขียวอมฟ้าและในบางครั้งก็ดูคมเล็กน้อย จมูกโด่ง ริมฝีบากอวบอิ่ม เป็นใบหน้าที่หน้าหลงใหล ไม่ว่าใครพบเห็นก็ต้องหลงรักเลยละ

               “หึ” องค์ชายชิลล์ผละริมฝีปากออกมา

               “น...นายทำอะไรน่ะ” องค์หญิงเซระพูดเสียงเบาและหยิกต้นแขนเตือนสติ

               “ก็เธอเป็นคนรักของฉันไม่ใช่รึยังไง” องค์ชายชิลล์แสยะยิ้มอย่างพอใจ ขณะองค์หญิงเซระแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด นายทำตามคำที่ฉันขอร้องมากเกินไปแล้วนะ คนทั่วท้องพระโรงกำลังจับจ้องเราอยู่น้า

               วันที่แล้ว วันที่ 24 มิถุนายน 1976

               ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ มีองค์หญิงวัย 18 ปี และองค์ราชินีกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน องค์หญิงวัย 18 ปีนั้นพึ่งกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่นาน เธอเป็นลูกคนเดียว ราชินีจึงรักและเอ็นดูมากเป็นพิเศษ เธอเก่งภาษาฝรั่งเศสเป็นอย่างมาก ราชินีเองก็ภูมิใจและหวังพึ่งเธอขยายเศรษฐกิจของอาณาจักรวอยด์ อาณาจักรวอยด์เป็นอาณาจักรเล็กๆซึ่งอยู่ห่างใจกลางเมืองออกไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ มีแม่น้ำไหลผ่านตลอดไม่ขาดสาย และสามารถใช้น้ำเป็นทางคมนาคมขนส่งได้ ส่วนบ้านเมืองก็อยู่กันอย่างมีความสุข มีการขโมยบ้างเหมือนเมืองอื่นๆแต่น้อยกว่าเพราะได้ราชินีที่เก่งการวางแผนอย่าง ราชินีชีอา มาปกครองเมือง ราชินีชีอาถามสารทุกข์ดิบกับลูก ถามเรื่องที่ไปต่างประเทศเป็นอย่างไรบ้าง ได้ของขวัญวันDay of Caring(วันแห่งการห่วงใย) หรือไม่ และข้อสุดท้ายที่จะลืมถามไม่ได้นั้น ถึงกับทำให้ลูกสาวน้อยของท่านหยุดชะงักไปชั่วขณะเลยทีเดียว

               “อ่อ! ว่าแต่...ลูกกำลังมีความรักแล้วหรือยัง”ราชินีเอ่ยถาม สายตาแป๋วใสๆของราชินีกลับมาอีกครั้งเมื่อมันหายไปนานหลายปี สายตาของท่านนั้นกำลังคาดคั้นคำตอบอย่างสุดๆ

               “เอ่อ...คือ” องค์หญิงเซระพูดอ้ำอึ้ง ไม่กล้าพูดว่าตัวเองยังไม่มีแฟน เพราะกลัวถูกจับคลุมถุงชน

               “เอ๊ะ! ลูกเป็นอะไรหน้าซีดเป็นไก่ต้มเชียว ไม่สบายหรือเปล่า” ราชินีตกใจเมื่อเห็นหน้าซีดเซียวของลูก

               “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” องค์หญิงเซระยิ้มเจือนๆให้กับผู้เป็นแม่ ต้องขอบคุณผิวขาวๆนี่จริงๆที่ทำให้แม่ลืมคำถามเมื่อครู่และไม่เอ่ยถึงมันอีก แต่เมื่อเวลาผ่านไปเพียงนาทีเดียวก็ต้องหยุดชะงักกับคำถามที่ราชินีเอ่ยอีกครั้ง

               “เอ...เมื่อกี้แม่ถามลูกว่าอะไรนะ” ราชินีถามลูกสาวสุดที่รัก ลูกสาวเองแม้อ้าปากก็ยังไม่กล้าจะอ้าเลย “ฉันคงแก่แล้วจริงๆสินะ” ราชินีพูดแล้วเอามือทุบหัวตัวเองเบาๆหลายครั้ง

               “เมื่อกี้คุณน้ากำลังพูดว่า องค์หญิงเซระมีความรักแล้วหรือยัง” ทันใดนั้นเสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา

               “ชิลล์” องค์หญิงเซระเรียกพร้อมกับวิ่งไปโผกอดองค์ชายชิลล์ องค์ชายชิลล์เองก็กอดกลับเหมือนกันเพราะมันเป็นมารยาทของประเทศอังกฤษ

               ขอแนะนำก่อนเลยและกัน ชิลล์ เจ้าชาย(ชอบเขียนองค์ชายมันน่ารักกว่า)แห่งอาณาจักรมิเนเร่ อายุ 18 ปี เป็นอาณาจักรที่ราชินีชีอาใช้ติดต่อทำสัญญาทางการค้า และราชินีของอาณาจักรมิเน่เร่ก็เป็นญาติห่างๆของราชินีชีอาจึงทำให้ทั้ง 2 ฝ่ายสนิทสนมมากเป็นพิเศษ ชิลล์มีใบหน้าคม ตาคมกริบสีน้ำเงินเข้ม ผมยาวสีน้ำเงินทะเลสลวยมีประกาย ริมฝีปากบาง ร่างบางเหมือนผู้หญิงเพราะไม่ชอบเล่นกล้าม ออกกำลังกาย หรือยกของหนักๆ แต่ขอบอกว่าแรงเยอะสุดๆนะจะบอกให้

               “เดี๋ยวก่อน! ลูกยังไม่ได้ตอบแม่เลยนะว่าลูกมีความรักแล้วหรือยัง” ราชินีท้วงเมื่อเห็นการที่ลูกสาววิ่งเข้าไปโผกอดชายหนุ่มนั้นเป็นเรื่องสำคัญกว่าคำถามของแม่

               “เอ่อ...คือว่า” องค์หญิงเซระพูดอ้ำอึ้ง เม้มรีฝีปากก่อนจะเอ่ยคำพูดคำหนึ่งออกไปที่ทำให้ใครบางคนเสียหายสุดๆ

               “หม่อมฉันเป็นคนรักของชิลล์” องค์หญิงเซระเอ่ยเสียงเบาจนใครๆก็ไม่ได้ยิน แต่ชิลล์ซึ่งอยู่ใกล้เซระที่สุดย่อมได้ยินสิ่งที่เธอเอ่ยออกไป

               “ว่าไงนะ!” ราชินีชีอาและองค์ชายชิลล์พูดพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

               “หม่อมชั้นเป็นคนรักของเจ้าชายชิลล์!” เซระตะโกนดังลั่น คนทั่วท้องพระโรงนั้นต่างได้ยินเป็นเสียงเดียวกัน ทั้งคนใช้ ทหาร และนางสนมของพระราชา อายเป็นบ้าเลยง่า องค์หญิงเซระตะโกนอยู่ในใจ

               “หา!” องค์ชายชิลล์ตกใจและสงสัยกับคำพูดของเซระ

               “นาย...ต้องช่วยฉันนะ” องค์หญิงเซระกระซิบกับองค์ชายชิลล์ สายตาอ้อนวอนขอร้อง โดยตัวขององค์ชายชิลล์นั้นก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าองค์หญิงเซระทำไปเพื่ออะไรแต่สุดท้ายแล้ว

               หงึก หงึก ก็พยักหน้ารับปากเสียจนได้ เอาเป็นว่าก็ไม่อยากทำให้เซระขายขี้หน้าเหมือนกันเพราะตัวเองอุส่าห์ตะโกนลั่นว่าเธอเป็นคนรักของผม เรื่องนี้ต้องคุยกันที่สวนหลังพระราชวัง

               “แหม...คนไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เองเนอะ” ราชินียิ้มอย่างพอใจ